سکوت پونه

عصری یه روز تعطیلی که من خونه بودم و محمد سرکار ساعت چهار عصر محمد کلید انداخت تو در اومد. خونه من که تو آشپزخونه بعد از سالیان سال مشغول تدارک مواد اولیه ساندویچ فلافل بودم بدون اینکه نگاش کنم گفتم چه عجب زود اومدی گفت اومدم برم دکتر کنجکاو شدم برگشتم گفتم مریض شدی باز گفت ببین صورتم داره کج میشه گوشه لب و گوشه چشمم کشیده شده به سمت بالا و دیگه قرینه نیست.حالم بد شد شوک شدم گفت میرم دکتر متخصص گفتم تعطیل رسمی مطبا تعطیلن وایسا باهم بریم بیمارستان خلاصه روز یکشنبه که شهادت حضرت زهرا بود مااز ساعت پنج تا ده شب تو بیمارستان ها بودیم دوتا بیمارستان رفتیم تشخیص دکتر هر دوتا شهر هم فلج بلز بود ویروسی که ماهیچه و عصب صورت درگیر می‌کنه و محمد که یک هفته در میان داره سرما میخوره بلاخره این مریضی رو هم تجربه کرد از اون روز تا امروز ما درگیر دکتر و فیزیوتراپی هستیم و فعلا چندان نتیجه ای نگرفتیم .روزگار ما هم اینطور میگذره . خواهرم هم پری روز بینی شو عمل کرد و به حماقت های دیگه اش افزود والا تن سلامت بدی زیر تیغ جراح... سکوت پونه...

و خداوند برای ما کافی است.رفیق کودکی هام همون کسی که بیشتر از یکسال نتونستم باهاش همکلاسی بشم دختر عمو جانم دارفانی رو وداع گفت مثه فرشته ها پرکشید.زیباترین .خوش قلب ترین و عزیزترین دختر عمو .تمام شب به نامه های دوران کودکی مون که برای هم می‌نوشتیم فکر میکنم به بابام که پستچی افتخاری ما بود به اون همه راز به اون همه عشق و خنده قایمکی مون به اون همه پچ پچ هامون به اون آش رشته ای قاچاقی آوردی مدرسه به اون قورمه سبزی که من قاچاقی آوردم مدرسه به اون شیفت عصرهای دبیرستان رسالت ۲.به اون زنگ ورزش و‌تور بسکتبال و به اون تشویق های تو موقع گل انداختن دختر عمو گفتن ها.دورت بگردم چهل سالگی سن خوبی نبود برای رفتن زیر خاک عزیزکم .زیباترین .باورم نمیشه دیگه اون چشای درشت نمی‌بینم دیگه اون لبای خوشگل و دندونای مرتب نمی‌خندم از اون قد بلندت بگم از اون صدای قشنگت بگم از اون مهر محبتت از اون مودب بودنت.......شهلا چرا رفتی ...پارسا و‌پرنیا به کی سپردی.شهلا امروز ساعت ده صبح به خاک خواهیم سپرد.چشام دیگه باز نمیشه اشک دیگه یاری نمیده سکوت پونه...